8 oktober 2023 - Deze datum staat al vanaf de lente in onze gezamenlijke LTD-gravelraid agenda, vorig jaar tijdens the raid, waar ik druk aan de klets was met TD, deelde Peter met Teun dat hij de koers van het vallende blad graag een keer in het echt wilde zien; laat dat aan team Brabant over en plannen worden gesmeed. Wie gaat er mee? Dit keer is Kees, pa van Teun, de gelukkige die bij dit stelletje ongeregeld aan mag haken. Een huis aan het Como-meer werd geboekt, we gingen door de medische keuring en na 12uurtjes rijden ben je thuis met gevuld piscina (zwembad) in de tuin

Ik mocht 2 dagen warmdraaien met de De Kortjes en vrijdagmiddag haakten de mannen van boven de rivieren aan, met een frisse, gezamenlijke duik in het Como-meer, waren we weer herenigd en klaar voor ons nieuwe avontuur.

Eten bij een pitoresk restaurantje, slechts 300 hoerig scheve tredes naar beneden, ‘with local fish from the lake’ en natuurlijk een prachtige speech van ons Petrus, kon ons avontuur nu echt beginnen ☺️

Zaterdag was de dag van de grote jongens, il Lombardia, een mooi moment om Peter en Michiel de afdaling langs het Como meer richting Bellagio te showen, volle vaart naar beneden, opzoek naar de officiële route en espresso. Een lokaal koffie tentje, precies op een beklimming, werd onze standplaats, waar je voor €1,60 nog een cappuccino kan bestellen (wees gerust mensen, het was nog geen 11u) Koffiekoeken voor de b-day van Peter en dan zenuwachtig wachten op dat wat komen gaat, tussen de lokale italiaantjes, voorbijkomende mooie fietsen en alfa’s bewonderen (nogmaals dank voor het Alfa Romeo virus Patrick, kom ik nooit meer vanaf, volgende keer neem ik de Spider mee, want een reisje Italië heeft jouw auto wel verdiend)

De motards kwamen in grote getalen voorbij, dan weet je dat t gaat gebeuren, de vroege vlucht, achtervolgd met op een paar minuten afstand, een zwerm bijen….. gelukkig hadden we de camerabeelden nog en zagen we ons sammeke boterhammeke op kop. Bauke werd door mij wel duidelijk herkent in zijn paprika-chips pakske, die hebben we luidkeels aangemoedigd, God viel ook op in in zijn Belgische pakske… twee keer teveel knipperen en ze zijn voorbij, naar huis om nog even verder te kijken op RAI-sport, estafette te douchen want we moesten nog naar Cantù voor ons startnummer, de finish van Pogi op groot scherm en een Italiaans ijsje.

De spanning was zaterdagavond toch wel te voelen, Michiel maakte een lekkere pasta, glaasje wijn en sterke verhalen erbij, dat doen de profs tenslotte ook. De fietsen werden geprepareerd van nummers en chip, reepjes werden geteld, pakjes uitgezocht, helm, schoenen en fiets al in/op de auto en de wekker gezet (4u50 😱) Gelukkig was de ontbijttafel al gedekt, dus het was opstaan, eten, bidonnetje vullen en om en om naar de wc voor een zenuwplasje +

De weg naar Cantù duurt zo’n uurtje, slalommen langs het meer, dwars door Como om vervolgens onder politie begeleiding naar de startplaats te rijden. Het is pikkedonker, een uitdaging voor iemand met zonnebril op sterkte, maar we zijn er klaar voor, nu moet het echt gaan gebeuren. Wachten in vak 3, nog even naar de Dixi en dan gaat het echt gebeuren: aftellen en ‘highway to hell’ door de speakers 🔥

Hartslag en tempo stijgt, de wielrenners vliegen je om de oren, rotondes mogen linksom genomen worden, zoekend naar positie en gladde stukken asfalt, na een poosje merk ik dat ze vooral links inhalen dus ga rechts rijden, moet heelhuids door deze zee van haantjes heen komen, bij de eerste drempel liggen al tientallen bidons. Af en toe komt er weer een hele groep snelheidsduivels langs, je weet dan dat vak 5 ook open is. Na 15km hoor ik ineens achter me: ‘hej Kitty’ het is Yorick die ik via insta volg en eerder heb gesproken omdat we beide vanuit Brabant naar de granfondo zouden afreizen; ik wens hem veel succes en weg is hij. Langzaam verandert de stad in glooiend landschap, komt de zon op en tref ik Peter weer opvallend shirtje, samen gaan we eraan beginnen, soms hij voorop, soms ik… ondertussen kijken we onze ogen uit naar alles en iedereen, de rugnummers hebben vlaggetjes dus een kort praatje met de buren is zo gemaakt. Waar de Italianen tijdens de klim volop blijven kletsen, proberen wij onze hartslag en ademhaling onder controle te houden. Er komt een echte vintage vedette langs, gelukkig heb ik tijd om hem te fotograferen en complimenteren.

Omdat mijn medisch dossier 2 keer werd afgewezen dankzij mijn roepnaam, heb ik het dossier laten aanpassen naar mijn officiële namen, dat leverde een mooi rugnummer op wat ook Belg Hans opviel: ‘Catharina Cornelia Maria Mouwen; dat het rugnummer zo breed is, komt door uwe naam’ haha, ach ja, op school in België stond ik zo ook op de presentielijst en Catharina klinkt ook best goed in Italiaans

En dan is het zover, de T-splitsing bij de muur, met hellingspercentages van 23 tot 27 , is er voor mij geen twijfel want heb vrijdag al een stuk moeten lopen. Peter heeft zijn moed en kleinste verzet verzameld en hier scheiden onze wegen. Ik rijd tussen Italianen die toch echt wel wat meer gewend zijn dus dit polder-model hoeft zich echt niet te schamen, ik fiets wel een paar km extra

Bovenop de berg blijk ik een goeie keuze te hebben gemaakt, de meeste lopen over het geiten pad, sommige worden geduwd en de mannen die mij een beetje kennen, weten dat dat een no go is!

Bidonnetje vullen, nog even wat eten en de mouwen omhoog voor de afdaling, dit vind ik dus echt leuk, een zijn met mijn fiets, handen in de beugels, wijsvingers bij de remmen en de bips naar achter… volgens Peter zou ik professioneel daler moeten worden.

Het Como-meer komt weer in zicht en we gaan richting het stuk parcours waar we gisteren de groten zagen. Schakelen naar het binnenblad en klim 3 komt in beeld, 10km met groene t/m donkerrode vlakken, dan weet je dat je weer goed in moet delen, gelletje erin en blijven draaien. Bovenop staat de Santuario Madonna del Ghisallo, een wieler kapelletje met fietsen, shirtjes en standbeelden van de grote Italianen der aarden. Gelukkig zijn we hier vrijdag ook geweest en heb ik toen alles rustig kunnen bekijken, we moeten tenslotte op tijd binnen zijn; banaantje erin, complimentje over mijn titanium in ontvangst nemen en door. Dit blijkt mijn lievelingsafdaling, brede wegen waar je naar beneden kan ‘storten’ en vervolgens nog 30km in het wiel van Peter door te kachelen. De km’s tellen af, de laatste klimmetjes komen in beeld tot 6 van de 7…. Bij 100km appen we de kopgroep dat wij eraan komen en ze met de camera klaar moeten staan; we rijden Cantù binnen, de wegen worden bekend, maar weten ook dat er nog 1 klim op de route is… rotonde driekwart en dan zie je de finish een heel stuk hoger liggen, jaja, we zijn er bijna, Michiel staat me luidkeels te verwelkomen, ik kan nog lachen, Kees en Teun zien me de laatste meter de speaker high fiven, de medaille gaat om, foto’s worden gemaakt en we zijn allemaal heelhuids gefinisht, een mooi verhaal waar we nog jaren over kunnen filosoferen.

Vraag nu: wat wordt ons volgende avontuur? Het eerste agendapunt is baanwielrennen kijken in het Kuipke, daar zal weinig sportiefs uitgevoerd worden en onze hand vooral gevuld zijn met pintjes, gelukkig zijn we daar ook heel goed in. De after-after zal in De Karper zijn, waar we terug zullen blikken op 2023, wat mij betreft een geslaagd wielerseizoen met mooie mensen en verhalen.